Jan de Groot: Even 'n bijprater | Goeie. Jim sitte nou op ôns sait of op ôns facebookbladsy. Fijn dat jim even omdinken hewwe foor Bildts Aigene. Spitig genog hewwe wij op 't stoit niet 'n prot nijs. 't Is nou ok fekânsytiid, maar... | Lees verder | Blog Johan Veenstra: Postzegels | Ik hebbe intied et 25ste verhael naor Geertje en Jelle stuurd en ze hebben me de tiedinge daon dat ok dit verhael in heur ogen wel geschikt is om in een boek mit wat langere verhaelen op te nemen. Dat is nog lange niet zoveer, mar toch… Ze kriegen now nog twie verhaelen van me om die es te bekieken. Dit 25ste verhael het as titel Postzegels en et telt 1962 woorden. Alle verhaelen in disse serie zitten om de twieduzend woorden henne. In dit verhael gaot een man ien keer in de maond mit de trein naor de postzegelmark in Amsterdam, mar gaot hi'j daor ok echt henne?… Lês fierder | Lees verder | Krabbels in de kantlijn vertellen grote verhalen | Voor sommigen is schrijven in boeken als vloeken in de kerk. Toch vond men het vroeger heel gewoon om aantekeningen te maken in boeken. Boekwetenschappers hebben steeds meer oog voor die lezerssporen: ze geven een inkijkje in de gedachtewereld van lezers uit vroeger tijden. Het bekende oud-Nederlandse zinnetje Hebban olla vogala is een pennenprobeersel. Het werd neergekrabbeld door een Vlaamse monnik in een Engelse abdij die zijn pen uitprobeerde. In die tijd – het zinnetje is opgetekend rond 1075 – schreven de meeste kopiisten met een ganzenveer. Deze werd bijgepunt met een mes en in de inkt gedoopt. Met een zinnetje op het schutblad (blanco voor- en achterpagina) of in de kantlijn controleerde de kopiist zijn schrijfgerei.… Lês fierder | Lees verder | |